AKŞAM Gazetesi Röportajının Tamamı

17.07.2016 AKŞAM Gazetesi Pazar eki... Röportajın Tamamı..

Öncelikle sizi tanıyabilir miyiz? Tunahan Kurt ve Nuri Cihan Özdoğan kimdir? Şu an nerede, ne yaparlar?

TUNAHAN KURT: Merhaba, ben Tunahan Kurt. 30 yaşındayım. İşletme fakültesi mezunuyum. Orta ve lise eğitimimi Adana Anadolu İmam Hatip Lisesi’nde tamamladım. Daha sonra yine kendi memleketime, Adana Asayiş Şube Müdürlüğü’ne polis memuru olarak atandım. Hala burada görev yapmaktayım. Aynı zamanda Çukurova Üniversitesi Futbol Antrenörlüğü 2. sınıf öğrencisiyim.

NURİ CİHAN ÖZDOĞAN: 1990 Kadirli-Osmaniye doğumluyum. 1996 yılından beri Adana’da yaşamaktayım. Çukurova Teknoloji Geliştirme Bölgesi’nde makine mühendisi olarak çalışıyorum. Aynı zamanda Çukurova Üniversitesi makine mühendisliği bölümünde yüksek lisans eğitimime devam ediyorum. Babam yüksek mühendis, kardeşim mühendislik öğrencisi. Mühendisliği, insanların hayatını kolaylaştırma sanatı olarak tanımlayacak olursak; evimizin asıl mühendisinin annem olduğunu söylemeliyim. Teorik olarak sinema her anımızda var. İşin uygulama kısmında ise fırsat buldukça özellikle hafta sonları kameramızı alıp kısa film projelerimizi gerçekleştiriyoruz.

Peki, bir polis memuruyla bir makine mühendisinin yolları sinemada nasıl keşişti?

TUNAHAN KURT: Aslında biz Nuri Cihan ile tesadüf eseri iki kez karşılaştık. İlki yaklaşık bir yıl kadar önceydi. Kendi bölgemizde rutin devriye görevinde kontrol etmemiz gereken yerlerden biri de akşamları doğa koşusu yapılan küçük bir ormanlık alandı. Ben ve ekip arkadaşım kontrol sırasında üstü başı kanlar içinde olan birinin kaçmaya çalıştığını gördük. Bir kaç saniyelik şaşkınlıktan sonra hızlıca olay yerine doğru “Dur polis! Ne oluyor orada!” gibi uyarı cümleleri kullanarak ve tedbirlerimizi de alarak ilerlemeye başladık. Neyle karşılaşacağımızı bilmiyorduk. Silahlı biri de olabilirdi ya da bıçaklı bir kavga da olabilirdi. Biz, uyarı sözleri ile üzeri kanlar içinde olan şahsa yaklaştık ama kendisi de kısa bir şok yaşıyordu çünkü o da polis ile karşılaşmayı beklemiyordu. Biz kendisine ne olduğunu sorarken, adını sonradan öğrendiğim Nuri Cihan arkadaşımız, kamerasını kurmuş küçük bir ekiple kısa filminin bir sahnesini çekiyordu. O sıralar benim de çekim aşamasında olduğum bir kısa filmim vardı. Kendisi ile ayaküstü bir sinema sohbeti gerçekleştirdik. İlk tanışmamız böyle oldu fakat o günden sonra kendisi ile çok görüşmemiştik. İlk karşılaşmamızın üzerinden yaklaşık 3 ay geçtikten sonra bir kafede tekrar tesadüfen karşılaştık. Nuri Cihan da benim gibi Adana’da yapılacak olan kısa film yarışması için bir kısa film hazırlamayı planlıyormuş. O gün birbirimizi daha iyi tanıma fırsatı bulduk ve birlikte Adana’da yapılacak olan kısa film yarışması için bir kısa film hazırlamaya karar verdik. “Sükût” filmimizin ilk tohumları o gün atıldı.

Bugüne kadar yaptığınız işlerden ve sinemanızdan kısaca bahsedebilir misiniz?

NURİ CİHAN ÖZDOĞAN: Tuna’yla tanışmadan önce kısa film denemelerim olmuştu. Normalde 10 dakikalık senaryosunu olanaksızlıklardan dolayı 3 dakikaya düşürdüğüm, yönetmenliğini ve oyunculuğunu kendim yaptığım Gölge, ilk kısa filmimdi. Tuna ile tanıştıktan sonra senaryosunu ve yönetmenliğini birlikte üstlendiğimiz Sükût filmi ile film festivallerinden ilk ödüllerimizi kazandık. Tuna ile birbirimizin eksiklerini tamamlamamız bize başarıları getirdi diyebiliriz. Filmin başarısından bahsederken başrol oyuncularımız Ahmet Soysal ve Meryem Asil’e ve kamera arkasında yükümüzü hafifleten başta Taner Kara olmak üzere tüm dostlarımıza tekrar teşekkür ediyoruz. Ayrıca 1-6 Ağustos tarihleri arasında Arnavutluk’ta gerçekleştirilecek bir uluslararası festivale filmimiz kabul edildi. Festivale katılımımız için bize sponsor olan Adana Film Festivali Genel Müdürü Sayın Candan Yaygın’a özellikle teşekkürlerimizi sunuyoruz. Sükût filminden sonra Tuna’nın yönetmenliğini yaptığı, babası Almanya’ya giden bir çocuğun, kendi imkânlarıyla uçak yaparak babasının ardından Almanya’ya gitme hayalini anlatan “Babam Uçak” filmini çektik. Babam Uçak filminin Görüntü Yönetmenliğini yaparak Tuna’ya yardımcı oldum. Babam Uçak filminden sonra yönetmenliğini benim yaptığım “Sırat” filminde Tuna başrol oyuncusuydu. Sırat filminde savaşın asıl etkilediği gerçek kahramanların yani masum insanların hikâyesini anlatmayı hedefledik. “Sırat” filminin kurgusu Mayıs ayında tamamlandıktan sonra ilk ödülünü İstanbul Merhamet ve Adalet Film Yarışmasında kazandı. Sırat filmimiz, Temmuz ayı içerisinde CAFF Asya Film Festivali’nde Güney Kore’de, Ortigia Film Festivali’nde İtalya’da ve yine İtalya’da Social Machinery Film Festivalinde yarışacak. Başvuruda bulunduğumuz diğer ulusal ve uluslararası festivallerden de olumlu yanıtlar bekliyoruz. Tuna ile özellikle önem verdiğimiz nokta, çektiğimiz filmin türü ne olursa olsun insanların duygularına dokunabilmek. Şüphesiz ki film müzikleri bu konuda oldukça önemli. Filmlerimizin müziklerini besteleyen kuzenim Nuri Oğuz Özdoğan’ın hem iyi bir sinema seyircisi olması hem de inanılmaz müzik yeteneği en büyük şanslarımızdan bir tanesi.

Bu dördüncü filminizmiş. Konusu ne? Vizyona ne zaman girecek?

TUNAHAN KURT: Bu sene Adana Film Festivali için özel olarak hazırlayıp çekimlerini yeni bitirdiğimiz ve kurgusunda sona geldiğimiz “MÜDÜR” isimli bir kısa filmimiz daha var. Yönetmenliğini benim üstlendiğim bu filmimizde, terk edilmiş bir maden işletmesinde bekçi olarak çalışan Ahmet’in  “Sen buranın müdürüsün.” sözünü fazla önemsemesi ve bir hırsız ile yaşadığı sınır kovalamacasını anlatıyoruz. Müdür filmimizde, çevrenin yönlendirmesiyle kendi dünyasından uzaklaşan, insanların beğenisi ve takdirini kazanmak adına hayattaki asıl önceliklerini unutan bir topluma dönüştüğümüz gerçeğini yalnızlık atmosferi ile seyirciye hissettirmek istedik. Filmimiz Eylül ayı itibari ile festivallere gönderilmek üzere hazırlanmaktadır.

Doktorlar arasında sanatla uğraşanlar oldukça fazladır ama bir polisin sanatın bir dalıyla uğraştığını görmek daha az rastlanılır bir şey. Nereden çıktı yönetmen olma, film çekme fikri?

TUNAHAN KURT: Evet, polislik diğer meslek grupları içerisinde sanatla uğraşan insanların daha az olduğu bir meslek grubu. Bu konuda haklılık payları da oldukça yüksek çünkü bu kutsal meslek sanırım diğer meslek gruplarından biraz daha fazla çalışılması, daha fazla gayret ve özen gösterilmesi gereken bir görev. Çünkü insanların canları ve malları size emanet. Bu kadar sorumluluk altında beraber çalıştığımız arkadaşlarımızın ve abilerimizin fazla fırsat bulamaması gayet normal. Ama içimizde sanatla uğraşanlar da var. Mesela bizim filmlerimizin kamera arkası fotoğraflarını çeken yine Adana’da daha önce de beraber çalıştığımız İsmail Yılmaz adlı bir polis arkadaşımız. Kendisi fotoğraf sergileri açan, çekmiş olduğu fotoğrafları ödüllendirilen biri.

Yönetmen olma fikri aslında hep içimde vardı ama çocukken bunun adının yönetmenlik olduğunu bilmiyordum. Bunun ilk tanımını lisede koymuş olsam da maddi imkânsızlıklar ve yönlendirebilecek birilerinin olmaması, ilk kısa film çekme deneme sürecimi 2007 yılına kadar uzattı. O zamanlar üniversitede daha önce tiyatro ile uğraştığını bildiğim bir kız arkadaşım vardı. Onu etkilemek için bir kısa film çekmeye karar verdim. Bayan arkadaşımı bu filmde oynatarak ona yakınlık kurabileceğimi umuyordum ama işler istediğim gibi gitmedi. Bayan arkadaşla beraber başrolde oynayan başka bir erkek arkadaşım film sürecinde görüşmeye başladılar ve elimde işe yaramaz bir kısa film ile kala kaldım. Evet, ben bu kız arkadaşı etkilemeyi başaramamıştım fakat kamera arkasında olmak, bir film yazmak ve yönetmek beni inanılmaz etkilemişti. O günden sonra da hayalim olan uzun metraj film yapma isteğimi hiç kaybetmeden bu konuda çalışmaya devam ediyorum. Hayalim Türkiye’nin ilk uzun metraj filmini çeken polisi olarak anılmak.

Tunahan Bey özellikle polislik zor bir meslek. Biraz da sert… Sanatla uğraşmak size ne gibi avantajlar ve dezavantajlar sağlıyor? Polis Tunahan’la yönetmen Tunahan arasında nasıl farklar var? İki mesleğin birbirlerine etkileri ne oluyor?

TUNAHAN KURT: Polislik bilindiği üzere zor ve stresli bir meslek, Adana da asayiş olaylarının yoğun olduğu bir kent. Sanat ile uğraşmanın avantajı; stresi yoğun olan bu meslekten bir nebze olsun uzaklaşmanıza yardımcı oluyor. Kendinizi yenileyebiliyor ve bir sonraki mesaiye daha dinç ve daha özgüvenli gitmenizi sağlıyor. Daha güleç ve daha pozitif bir şekilde hayatını devam ettirmek isteyen tüm meslektaşlarımın sanat ile uğraşmasını tavsiye ederim. Sanat ile uğraşmanın hiç bir dezavantajını yaşamadığımı açık yüreklilik ile söyleyebilirim.

Polis Tunahan işini çok ciddiye alan çalıştığı kurumun hassasiyetini bilen profesyonel polislik adına sürekli eğitim alan bir memurdur.

Yönetmen Tunahan ise çok daha uçuk bir yapıya sahip, içinde bir türlü büyütemediği bir çocuk barındıran, kendini hala 17 yaşında hisseden, moral ve motivasyon kaybı yaşamayan, dünyanın en kötü 10 kısa filmini çekse dahi bir gün çekeceği ilk uzun metraj filmi ile Türkiye’de ve dünyada adından söz ettireceğine inan, hayal kurmayı ve hikayeler yazmayı seven sosyal bir insan.

Kısaca beni polislik ve yönetmenlikte ayıran en önemli nokta olarak şunu söyleyebilirim. Görev başında gömleğinin boğaz düğmesini dahi açmayan ama yönetmenlik yaptığı zamanlarda yırtık pantolondan vazgeçmeyen biriyim.

Polisliğin ve yönetmenliğin tabi ki birbirlerine etkileri oluyor. Örneğin yakalamış olduğumuz bir şüphelinin, elimizden kurtulmak için söylemiş olduğu yalanlar, bürünmüş olduğu karakterler size yeni bir şeyler yazma ya da yeni bir karakter oluşturma konusunda çok yardımcı oluyor. Yönetmenliğin polislik üzerindeki etkisinden bahsedecek olursam, olaylar karşısında beni daha sabırlı ve anlayışlı bir hale getiriyor. Bazen komik olaylar da oluyor. Çok konuşan ve aynı şeyleri tekrar eden bir şüpheliye susması gerektiğini yanlışlık sinema terimi olan “KESTİK” sözü ile söylüyor ve sonra kendime gülüyorum.

Mesleğiniz size bolca da insan malzemesi sağlıyordur. Ne de olsa bin bir çeşit insanla karşılaşıyorsunuz gün boyu. Karşılaştığınız hikâyelerden bunu filme çekeceğim dediğiniz oluyor mu?

TUNAHAN KURT: Elbette karşılaşmış olduğumuz olaylar ve karakterler bana “Vay be! Bu olaydan, bu adamdan ne güzel bir film olur.” dedirtebiliyor. Ben de yaşamış olduğum ilginç olayları ve karakterleri unutmamak adına küçük notlar alıyorum. Bunları ilerde çekmek istediğim uzun metraj filminin olay örgüsü ve karakter yapılarına yansıtmaya çalışıyorum.

Polis arkadaşlarınızın tepkisi nasıl oluyor?

TUNAHAN KURT: İnanılmaz! Benim, kısa film ile uğraştığımı bilen duyan herkesten çok olumlu tepkiler alıyorum. Müdürlerim ve amirlerim de dahil. Mesleğin sonuna gelmiş abilerim “Aferin aslanım devam et. Ben de zamanında çok istedim ama biz cesaret edemedik. Aman bırakayım deme.” diyorlar. Mesleğe yeni başlamış arkadaşlarımın ise “Abi boom tutacak adam lazımsa bu Pazar izinliyim. Çekim varsa beni de çağırır mısın?” demeleri benim çok hoşuma gidiyor. Hatta çekmiş olduğumuz filmlerin çoğunun kamera arkasında ışık tutan, kamera taşıyan, sahne kuran birçok polis arkadaşımızın olduğunu söyleyebilirim. Ayrıca mekân ve kostüm ayarlarken de çok önemli destekleri oluyor.

Sanırım bu mesleği yapan insanların içlerinde olan sinema aşkını bir nebze olsun ben ortaya çıkardım. Onların yapmak isteyip de yapamadıklarını benim yapmam ise onlara kendi içlerindeki Tunahan’ı görme fırsatı verdi.

Nuri Bey peki siz makine mühendisisiniz. Neden yönetmenlik?

NURİ CİHAN ÖZDOĞAN: Eğitim hayatım fen bilimleri üzerine kuruluydu, önce fen lisesi ardından mühendislik fakültesi… Hayatım formüller arasında geçiyordu diyebilirim. Fakat asıl zor olan hayatı çözümlemekti ve hayatı formüle edebilmenin sadece sanatla mümkün olabileceğini düşündüm. İnsanlara bir şeyler anlatmak için sinema yapmaya çalışırken sinema sayesinde kendimi hayatı anlama çabası içerisinde buldum. Hayat gibi, insan ilişkileri gibi sinemanın da formüle edilemiyor olması beni büyüledi ve sinemaya olan aşkımı bir kat daha arttırdı. İnsanın mağlup edemediği yegâne düşman; zaman. İnsanın zamana karşı en güçlü silahı ise sanat. Sinema bu yüzden benim için çok önemli. İçinde sinemanın olmadığı bir hayat yaşamak, boşuna yaşamak gibi olurdu sanırım. Tabi herkes için sinema bu kadar önemli olmak zorunda değil. Ama insan en azından öyle bir hayat yaşamayı hedeflemeli ki, yaşadığı hayat filmlere konu olacak kadar ilham verici olsun. İnsan yaşadığı dünyayı daha güzel bir yer haline getirmek için yaşarsa gerçekten yaşamış sayılırmış. Ben de sinema yaparak dünyayı daha güzel bir yer haline getirebileceğime inanıyorum. Bu yüzden sinema, bu yüzden yönetmenlik.

Sizin işinize artıları ve eksileri ne sanatla uğraşmanın?

NURİ CİHAN ÖZDOĞAN: Sanatla uğraşmanın insana herhangi bir olumsuz etkisinin olabileceğini düşünmüyorum. Aksine sanat, insanı çevresine daha fazla duyarlı ve meraklı hale getiriyor. İnsanın algılarını açıyor. Özellikle de sinema, insanların hikâyelerinden ve psikolojilerinden beslenen bir sanat dalı olduğu için çeşitli dünyalara tanık olma isteği oluyor içinizde. Robert Altman’ın dediği gibi “Film yapmak, birçok kereler yaşamak için bir şanstır.” Hayata sinemacı gözüyle bakma alışkanlığımın olaylara daha rahat odaklanmama yardımcı olduğunu söyleyebilirim. Fakat mühendislik eğitimimin sinema hayatıma artıları kesinlikle daha fazla. Türkiye’deki mühendislik eğitimi eleştirilebilir elbette ama mühendislik eğitiminin insanın bilinçaltına kazandırdığı en önemli şey çözüm odaklı düşünebilme yetisi. Kısa film çekerken o kadar kısıtlı imkânlarla film çekiyorsunuz ki örneğin süpürge sapına mikrofon bantlayarak kendi boom mikrofonunuzu yapmak, araba güneşliğini yansıtıcı olarak kullanmak hayat kurtarabiliyor.

Siz etrafınızdan nasıl tepkiler alıyorsunuz?

NURİ CİHAN ÖZDOĞAN: İnsan, yönetmen olma hayali kurmaya başladığında ilk ve en çetin mücadelesini kendisi ile veriyor. Başaramama korkusundan ziyade seçim yapmak diğer seçeneklerden vazgeçmek demek ne de olsa. Kendinizi ikna ettikten sonrası daha kolay bir mücadele. Tabi yönetmen olma hayalimden çevremdeki insanlara ilk bahsettiğimde pek ciddiye alınmadığımı hissetmiştim. Çoğu kişiye göre mis gibi mesleğim vardı, sebepsiz bir macera peşindeydim. Oysa bence mühendislik eğitimim dahil hayatım boyunca beni ben yapmak adına üzerime yağan tüm imgeler beni sinema üzerine eğitmiş. En güzel ikna etme yönteminin, başarı kazanmak olduğunu biliyordum. Filmlerimizi ilk izleyenler “Hiç de fena değil. Bildiğin film olmuş bu.” diye tepkiler verdiler. Ödüller geldikten sonra bakış açısı zaten kendiliğinden değişiyor. Etrafımızdaki insanlar gerek film çekimlerimiz sırasında gerek sonrasında bize çok destek oluyorlar. Ben, her insanın içinde ukte kalmış bir sanat hayali olduğuna inanıyorum. “Biz yapmaya cesaret edemedik bari çocuklar yapsın.” diyerek belki de vazgeçtikleri hayallerinin pişmanlığından biraz olsun uzaklaşıyorlar. Hayal etmenin bile komik karşılanabileceği bir hedefiniz olduğunda en önemli şey size inanan insanların desteğini hissetmek. Teşekkür etmek istediğim o kadar çok isim var ki aklımda… Özellikle de hayatın maddi hırslar peşinde harcanmayacak kadar kıymetli olduğunu bana öğreten babam Remzi Özdoğan ve annem Ayşe Özdoğan’a, tüm acemiliğimi üzerinde atmamı büyük bir sabırla karşılayan, kimseye izletemediğim ilk filmlerimin kahramanı, kuzenim Ali Mert Özdoğan’a ve nasıl öğrenmem gerektiğini bana öğreten hayat öğretmenim Ahmet Koşar’a teşekkür etmek istiyorum.

İkinizin de bu konuda ilginç bir anısı var mı?

TUNAHAN KURT: Yönetmenlik ve sinema işlerine çocukluğumdan beri sıcak bakmayan, almış olduğumuz ödüllere rağmen “Hevesini al sonra bırak artık.” diyen annemin Müdür filminin çekimlerinde benden rol istemesi ve annemi, senaryoya uygun olmadığı için kibarca ret etmem kendi adıma son zamanlarda yaşadığım en ilginç olaydı. Sanırım annem bile inanmaya başladı. Şöyle durumlarla da karşılaşabiliyoruz; bir gün şüpheliyi mahkemeye çıkarmak için adliyede sıranın bize gelmesini bekliyorduk. O sırada bana hafta sonu gerçekleştirmeyi planladığımız çekim ile ilgili bir telefon geldi. Avukat Emine Erdem ile tanışmamız bu şekilde oldu. Kısa ve uzun metraj filmlerde oyunculuk, tiyatro oyunlarında yönetmenlik yaptığından bahsetmesi üzerine, kendisi ile hem sanat yönetmeni olarak hem de oyuncu olarak çalışma imkânı bulmuş olduk. Çalıştığımız kişiler arasında diş hekimi, büyük firmalardan satış danışmanları, muhasebeciler ve birçok farklı meslek gruplarından arkadaşlarımız var.

NURİ CİHAN ÖZDOĞAN: Şüphesiz en ilginç anımız Tuna’yla tanışma hikâyemizdi. Unutamadığım birçok anıdan benim için en özelinden bahsedeyim. Yardımcı yönetmenim Melih Özdoğan ile ikimiz Sırat filmi çekimlerinde geçiş sahnesinde kullanmak üzere savaşın vurmuş olduğu evleri andırdığı için Adana’nın eski bir mahallesine gitmiştik. Mahalleye tam hakim olmadığım için istediğim görüntüleri mahallenin hangi noktalarında alabileceğimi bilmiyordum. Elimizdeki kamerayı gören on yaşlarında bir çocuk yanımıza gelip bizi izlemeye başladı. Fakat dilimizi bilmediğini anladım. Kendisi Iraklıydı. İsmi Abdülaziz’di. Eliyle kendisini takip etmemizi söyledi. Nasıl bir görüntü almak istediğimi çekim yapmaya çalıştığım mekânlardan anlamış olacak ki mahallede nerede hayal ettiğim gibi yer varsa bizi götürdü. Abdülaziz sayesinde tam hayal ettiğim gibi planlar çekebilmiştim. Söz konusu sanat olunca bize yardımcı olmaktan mutluluk duyan insanların içlerindeki dehayı keşfetmek beni çok mutlu ediyor. Film yayınlandığında göreceğiniz jeneriğin sonunda teşekkür kısmında adı yazan Iraklı Abdülaziz’in hikâyesi budur.

Neden iki kişi? İki kişi birlikte yönetmek zor olmuyor mu? Tartışma çıkıyor mu zaman zaman?

NURİ CİHAN ÖZDOĞAN: Tuna’yla uyum sağlamamızın birçok nedeni var. Öncelikle ikimiz de hayal kurmayı çok seviyoruz. Birimiz diğerine aklındaki filmi anlatırken diğerimiz filmi gözünün önünde izliyor sanki. Tabi ki en önemli sebep ise birbirimizin eksiklerini tamamlıyor oluşumuz. Tuna’yla tanışmadan önce filmlerimde oynatacak insan bulmakta zorluk çekiyordum. İnsanlardan bir şey isterken çekingen olabiliyorum. Fakat Tuna ikna etme konusunda oldukça başarılı. Tuna’yla tanıştıktan sonra senaryo yazarken kendimi daha özgür hissetmeye başladım. Tuna’yla sinemaya ve hayata bakış açılarımızın bu kadar yakın olmasına rağmen tarzlarımız farklılık gösteriyor elbette. Sonuçta sanat, üreticisi adına öznel bir kavram. Aynı filmi yıllar sonra aynı yönetmen çekse bile mutlaka daha farklı bir film çıkar ortaya. Çünkü zamanla insanlar da değişiyor, kendilerini geliştiriyorlar. İnsan, zaman içinde kendisiyle bile farklı düşünebiliyorsa Tuna ile aramızda yeri geldiğinde görüş ayrılıklarının olması çok doğal. Hatta bu görüş ayrılıkları filmlerimize zenginlik katıyor diyebilirim. İlk filmimiz Sükût ile birçok ödül almamıza ve festivaller görmemize rağmen Sükût’tan sonra birlikte yönetmenlik yapmak yerine birbirimizin projelerine destek olmaya karar verdik. 2015 yazından beri senaryosunu yazdığım, yönetmenliğini yaptığım “Sırat” filminde Tuna başrol oyuncusu ve yapım koordinatörüydü örneğin. Sırat filmi ile ulusal ve uluslararası festivallerde başarı kazanmamızı, birbirimize destek olduğumuz sürece başarılarımızın devam edeceğine bir işaret olarak görüyoruz.

Mesela Coen Kardeşler gibi birlikte efsane olma hayalleriniz var mı? Yoksa bu iş sizin için hobi olarak mı devam edecek? Sinemadaki hayaliniz ne?

NURİ CİHAN ÖZDOĞAN: Coen Kardeşlerin ilk filmi Blood Simple’ın seviyesine hayatımız boyunca ulaşabilecek miyiz acaba? Henüz yolun çok başındayız elbette. Kubrick’in, Tarkovski’nin, günümüzde Nuri Bilge Ceylan’ın yönetmen olarak anıldığı bir sektörde kendimizi şu anki konumumuzla yönetmen olarak sıfatlandırmak bile küstahlık olur sanırım. Tabi ki sinema ile ilgili büyük hayallerimiz olmasa, film yapmaktan vazgeçmek için bu kadar çok sebebimiz varken bu işe böylesine aşkla sarılamazdık. Sinema ile ilgili hedeflerimizin hayal olarak kalmaması için Tuna da ben de çok çalışıyoruz. İnsanlık tarihinin uzun soluklu serüveninde, iyimser olursak verimli geçireceğimiz belki elli yılımız var. Bu elli yıl o kadar kısa bir süre ki, öylesine yaşayıp ölmek için çok kıymetli. İnsanların hayatlarına anlam katacak eserler bırakmak gerektiğini düşünüyorum. Sinema sadece günümüzdeki insanlara ulaşabilen duygusal bir bağ aracı değil, nesiller arası duygusal bağ kurmanızı sağlayan bir sanat dalı. Bundan 50 yıl önce yapılmış bir Metin Erksan filmi izlerken kendi hayatınızla ilgili sorular sorabiliyorsunuz. Böylece gerçek sanat değeri taşıyan bir film, hayatınıza anlam kazandırmış oluyor. Jacques Tati’nin “Ben istiyorum ki film; siz, sinema salonunu terk ettikten sonra başlasın.” sözü, sinema yapma amacımı çok güzel özetliyor. Kişisel olarak sinemadaki hayalim; nesiller sonra bile izlendiğinde insanların hayatlarına anlam kazandıracak filmler miras bırakmaktır.

TUNAHAN KURT: Bu soru çok iddialı. Birlikte film yapmaya karar verdiğimizde de bunu hiç böyle düşünememiştik sanırım. Nuri Cihan ile ortak yönetmen olarak sadece bir film yaptık, ondan sonra yönetmen koltuklarımızı ayırdık. İkimiz de birbirimize çok şey kattık ve katmaya da devam ediyoruz. Nuri Cihan’ın hemen hemen tek başına, üstelik hiçbir sinema eğitimi almadan Gölge gibi bir kısa film çekmiş olması bana cesaret vermişti. Kendisi, sinema kuramları konusunda ve sinemanın felsefesi konusunda bana farklı bir bakış açısı kazandırdı. Yazdığım senaryolara ya da düşündüğüm çekim açılarına sanatsal dokunuşlarıyla farklı bir hava ve mizah katıyor. Durum böyle olunca, Babam Uçak filmi ile ben Amerika’da, Sırat filmi ile Nuri Cihan da Asya ve Avrupa’da festivallere kabul edildik. Birbirimizin çekmek istediği filmlerine sınırsız destek vermekteyiz. Nuri Cihan ne kadar başarılı olursa buna kendi başarımmış gibi seviniyorum, tabi o da aynı şekilde. Birbirimizi maddi ve manevi olarak sürekli olarak destekliyoruz.

Sinema düşünmeden kafamı yastığa koyduğum tek bir geceyi dahi hatırlamıyorum. Sinemaya bu kadar aşıkken bunun hobi olarak kalacağını hiç zannetmiyorum.

Sinemadaki hayalim: Mahallemizin bakkalı Mehmet abiye, sabah ekmek almaya gelen müşterilerine “Duydun mu? Bizim mahalledeki Ali’nin oğlu var ya hani şu polis olan, dün Cannes Film Festivali’nde Altın Palmiye ödülünü almış.” dedirtebilmek.

İleride yolunuza yalnız devam etmeyi düşünür müsünüz?

NURİ CİHAN ÖZDOĞAN: İkimiz de sinemayı hayatımızdan çıkaramayacak kadar çok seviyoruz. Tuna ile birlikte çalışmak çok keyifli. Sinema üzerine muhabbet etmek, fikir alış verişinde bulunmak da çok keyifli. İşin içinden çıkamayacağımı düşündüğüm anlarda Tuna’nın bitmek bilmeyen muhteşem enerjisi bana güç ve güven veriyor. Söylediğimiz gibi Sükût filminden sonra yönetmenlik koltuğunu ayırdık fakat birbirimizin projeleri içerisinde yer almaya devam ettik. Yazdığımız senaryolar hakkında da fikir alış verişinde bulunuyoruz. Birbirimizi fikir alış verişlerimizle beslesek de sinemanın üreticisi için de seyircisi için de öznel olduğu kanısındayız. Her yönetmenin hikâyeyi anlatma tarzı özgün olmalıdır. Otör kuramına yani yönetmen sinemasına inanan biriyim. Çünkü Otör yönetmenlerin gerçek sanat eserleri ürettikleri düşünüyorum. Bunu iki yönetmenle yapmak takdir edersiniz ki kolay değil. Ama ikimiz de aynı heyecanla sinemaya tutkun olduğumuz ve sinema üretme sürecinin birer parçası olduğumuz sürece birbirimize destek olacağımız, birbirimize çok şey katacağımız kesin.

Benim sormayı unuttuğum, sizin eklemek istediğiniz bir şey var mı?

TUNAHAN KURT: Son zamanlarda ülke olarak sıkıntılı bir süreç yaşıyoruz. Şehit olan tüm askerlerimize ve polislerimize Allah rahmet eylesin, ailelerine ve Türk milletine sabırlar versin. Almış ve alacak olduğumuz tüm ödülleri onların aziz ruhlarına armağan ediyoruz.

NURİ CİHAN ÖZDOĞAN: İnsanın vatanı olmazsa ne geleceği olur ne de uğruna yaşayabilecekleri hayalleri. Tüm şehitlerimize Allah’tan rahmet, ailelerine sabırlar diliyoruz. Sinema üzerine düşüncelerimizi, anılarımızı ve çekmiş olduğumuz filmleri anlatma fırsatı verdiğiniz için çok teşekkür ederiz. Kısa film çeken tüm arkadaşlarımıza kolaylıklar diliyoruz.